Powitajmy Asteroid City, misternie zdobioną i fetyszystyczną krainę filmową! Wes Anderson, znany z tworzenia niepowtarzalnych dzieł, w których każdy kadr wydaje się kawałkiem sztuki, przenosi nas tym razem do maleńkiego miasteczka na południowo-zachodzie Ameryki w 1955 roku. Oglądając jego najnowsze dzieło, „Asteroid City”, można w pełni oddać się nostalgii za kiczem retro i czystą stylizowaną zabawą, która towarzyszy powstawaniu tego miejsca.
Nasze kroki zaprowadzą nas do restauracji z lat 40., z charakterystycznymi automaty sprzedające różne fantazje, w tym nawet małe działki! Nie zapomnijmy o stacji benzynowej, płaskowyżach wykonanych z balsy, karłowatych kaktusach i gigantycznym kraterze po meteorycie, który cieszy się popularnością wśród turystów. O, i co jakiś czas można dostrzec grzybową chmurę z daleka – pozostałość po testach bomb atomowych. Asteroid City (liczące sobie zaledwie 87 mieszkańców) to miejsce, które z pewnością nie pozwoli nam się nudzić.
Jest tutaj mnóstwo zabawnych sytuacji, na przykład pościgi demonicznych samochodów policji w pogoni za oszustami, które co jakiś czas przecinają ulice miasteczka. Jednak mimo tej soczystej oprawy, same sceny i wydarzenia, które się tam rozgrywają, nie są typowe dla stylu Andersona. Są one po prostu zbyt hiperaktywne, ale zarazem niezbyt głębokie, jakby scenariusz powstał z przepełnionego, ale nieco pustego i prześmiewczego podręcznika od Andersona.
W tej mieszance aktorów znaleźli się Jason Schwartzman w roli Augie Steenbecka, fotografa wojennego, który utknął w Asteroid City z powodu zepsutego samochodu. Dopiero co stracił żonę (trzyma jej prochy w pojemniku Tupperware) i musi zająć się czwórką dzieci, z których najstarsze, żałosne kujonisko Woodrow (Jake Ryan), przypomina jednowymiarową wersję Maxa z „Rushmore”.
Asteroid City cda przedstawia się jako stylizowana medytacja nad żalem, choć nie jest to rodzaj filmu, który mógłby wprawić kogoś w łzy. W miasteczku gromadzą się oficerowie wojskowi i astronomowie, a nawet radosna, lecz technobełkotliwa doktor Hickenlooper (Tilda Swinton), aby uhonorować osiągnięcia młodych obserwatorów nieba, do których należy Woodrow. Niespodziewanie pojawia się ojciec Augie (Tom Hanks), który okazuje się być surowym, a zarazem zabawnym teściem, oraz Midge Campbell (Scarlett Johansson), królowa ekranu o krótkich brązowych włosach, pomarańczowej szmince i wyniosłym spojrzeniu.
Czy wspomniałem już, że główni bohaterowie to aktorzy teatralni, którzy również grają te same role w czarno-białym telewizyjnym spektaklu o nazwie „Asteroid City”, prezentowanym przez gospodarza (Bryan Cranston)? Jeśli to wszystko brzmi dla ciebie zagadkowo, to nie jesteś sam.
W pewnym momencie na horyzoncie pojawia się kosmita o wystraszającym spojrzeniu, z wyskakującymi białymi oczami i skórą przypominającą czarną zasłonę prysznicową. Pojawia się i znikąd, jakby nigdy nie był tam obecny. Jednak ta pozaziemska wizyta prowadzi do kwarantanny Asteroid City, a wszyscy przyjezdni zostają uwięzieni. No cóż, publiczność z pewnością wie, jakie to uczucie.
Asteroid City prezentuje się oszałamiająco, ale jako film jest przeznaczony wyłącznie dla najzagorzalszych fanów Andersona, a nawet niekoniecznie dla nich wszystkich. Jest to ekscentryczne dzieło, które może nie podobać się każdemu, ale na pewno pozostawi ślad w umysłach tych, którzy zdecydują się wejść w świat tej szalonej historii.
